Prawdziwe losy dowódcy obrony Grodna

Powiększ obraz

Znamy już prawdziwe losy majora Benedykta Serafina, dowódcy obrony Grodna przed Sowietami we wrześniu 1939 r. Przeżył wojnę, wrócił do Polski, zmarł 2 grudnia 1978 r.

 

ArtykuÅ‚ o dziejach majora Serafina opublikowaÅ‚ „Tygodnik Do Rzeczy” (nr. 38/189 z 19-25 wrzeÅ›nia 12016 r.; Piotr KoÅ›ciÅ„ski „Jak ukryć swoje bohaterstwo”). O poszukiwaniach pisaliÅ›my wczeÅ›niej i u nas: http://grodno1939.pl/2016/05/12/czy-dowodca-obrony-grodna-przezyl-wojne/

Warto w tym miejscu powiedzieć, że choć po 17 wrzeÅ›nia 1939 r. w Grodnie pojawiali się oficerowie wyżsi rangÄ… (np. gen. Józef Olszyna-WilczyÅ„ski czy WacÅ‚aw Przeździecki), to jednak wÅ‚aÅ›nie major Serafin faktycznie kierowaÅ‚ obronÄ… miasta. Jak mówi we wspomnianym już artykule w „Do Rzeczy” prof. CzesÅ‚aw Grzelak, autor wielu publikacji o obronie Kresów przed Sowietami – Benedykt Serafin byÅ‚ komendantem Rejonowej Komendy UzupeÅ‚nieÅ„, a tego typu oficer w mniejszych miastach peÅ‚niÅ‚ obowiÄ…zki komendanta garnizonu. DbaÅ‚ o caÅ‚e życie garnizonu, sprawowaÅ‚ wÅ‚adzÄ™ dyscyplinarnÄ…. Na wypadek wojny stawaÅ‚ siÄ™ wykonawcÄ… rozkazów dotyczÄ…cych dziaÅ‚aÅ„ wojennych, miaÅ‚ prawo organizować obronÄ™ i dowodzić niÄ…, chyba, żeby pojawiÅ‚ siÄ™ ktoÅ› starszy stopniem i podjÄ…Å‚ decyzjÄ™ o objÄ™ciu dowództwa.

DziÄ™ki odnalezieniu grobu majora Serafina udaÅ‚o siÄ™ dotrzeć do jego rodziny, do pani Teresy MichaÅ‚owskiej, jego córki, a także do pana Kazimierza MichaÅ‚owskiego – wnuka. UdaÅ‚o siÄ™ dowiedzieć wiÄ™cej o jego życiu. Teraz wiÄ™c opowiemy głównie o tym, co nie znalazÅ‚o siÄ™ w „Do Rzeczy”.

gr1

Grób Benedykta Serafina na Cmentarzu Św. Rodziny we Wrocławiu. Fot. P.K.

ObroÅ„ca Grodna pochodziÅ‚ z MaÅ‚opolski. UrodziÅ‚ siÄ™ 8 kwietnia 1893 r. w Kwaszowicach, powiat MyÅ›lenice. DziaÅ‚aÅ‚ w organizacjach niepodlegÅ‚oÅ›ciowych, w Polskim Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” i potem w Drużynie Strzeleckiej w Limanowej. 1 sierpnia 1914 r. wcielono go do armii austro-wÄ™gierskiej. Trafia na front wÅ‚oski i awansuje najpierw byÅ‚ szeregowym, potem skierowano go do szkoÅ‚y oficerów rezerwy, otrzymuje stopieÅ„ podoficerski, a nastÄ™pnie zostaje dowódcÄ… kompanii (wojnÄ™ koÅ„czy w stopniu porucznika).

Wraca do Polski i zostaje przyjÄ™ty do Wojska Polskiego. Tu znów zostaje dowódcÄ… kompanii (do 1922 r.?), potem batalionu, a wreszcie komendantem Rejonowej Komendy UzupeÅ‚nieÅ„ – wg. jego książeczki wojskowej byÅ‚ nim przez caÅ‚ych 14 lat.

W 1939 r. jest faktycznym dowódcą obrony Grodna. Opuszcza miasto i trafia na Litwę. 25 września został przez Litwinów formalnie internowany, ale jak wynika z informacji pochodzących z archiwów w Wielkiej Brytanii, zwolniono go z internowania w marcu 1940 r.  Gdy Litwę zajęli Sowieci, mieszkał w Oranach. Jednak ktoś go zadenuncjował i trafił na Syberię.

Od czerwca 1940 r. do października 1941 r., siedziaÅ‚ w Å‚agrach (wyrok Å›mierci zamieniono na 10 lat obozu). Po ukÅ‚adzie Sikorski-Majski zwolniono go – zachowaÅ‚a siÄ™ kopia zaÅ›wiadczenia o zwolnieniu, wydanego przez ZarzÄ…d NKWD w Krasnojarsku. TrafiÅ‚ do armii Andersa i razem z niÄ… wywÄ™drowaÅ‚ z ZSRR na Bliski Wschód.

Serafin2

Major Serafin (z lewej) w Buzułuku, podczas tworzenia armii Andersa

Tam zajmował się tam szkoleniem, był szefem zaopatrzenia – w Iranie, Iraku, Palestynie i Egipcie. Gdy jechał samochodem, doszło do poważnego wypadku, w wyniku czego doznał ciężkiej kontuzji kręgosłupa. Długo chorował, a w 1947 r. pojechał do Wielkiej Brytanii, gdzie został zdemobilizowany. W 1948 r. wrócił do Polski.

Serafin4

Z gen. Władysławem Sikorskim na Bliskim Wschodzie

W tym czasie jego żona Zofia oraz dwie córki mieszkały we Wrocławiu. Dotarł do stolicy Dolnego Śląska i tam mieszkał do końca swego życia, skutecznie ukrywając swoje wrześniowe losy.

(Cdn.)

P.K.

Zdjęcia (oprócz fotografii grobu) pochodzą z archiwum p. Michałowskich

© Fundacja Joachima Lelewela

Jedna myÅ›l na temat “Prawdziwe losy dowódcy obrony Grodna

Możliwość komentowania jest wyłączona